پرشور اما خالی و خاموش

این منم تا بیابانها،
                  خالی
تا به دریا،
           پرشور
تا ابدیت،
         خاموش.

خالی!
      پرشور!
               خاموش!
                        نعره می زند استخوانهای فرسوده فصل باد.

این
منم...!

شب

شب است و ماه دیگر نمی خواهد
بروی همگنان من
که از هر سو به او محتاج،
                                  بتابد تا شوم خرم

من او را باز می خواهم
نمی خواهم بدون او
شود شامم سیه چون قیر

شب است و ماه را می خواهم
سپید و پاک
            تنها در دل این شب سیاهی ها.